oh so many places!

Geachte heer/mevrouw,
Uw klachtenformulier is in goede orde bij ons binnen gekomen en zal zo spoedig mogelijk in behandeling worden genomen. Om u van dienst te zijn ben ik persoonlijk achter de computer gekropen. SORRYYYYY!
Ik maak het goed. Deze wordt extra lang. Denk ik :p. Komtie:

ARGENTINIË
Mendoza:
Mendoza was m´n derde en ook meteen laatste stop in Argentinië. Echt een prachtig land hoor, maar zó duur. Vooral als je de officiële dollarrate gebruikt. Au!
Mendoza ligt in de meest bekende wijnstreek in Argentinië en de reden dat men hierheen gaat is ook voornamelijk wijn. Met mijn voorliefde voor rood moest ik hier natuurlijk ook aan geloven. Het hostel waar ik verbleef schonk elke avond gratis rode wijn tussen 7 en 9 en daarnaast doet iedereen die naar Mendoza komt een wine & bike tour in een van de nabij gelegen dorpjes. Voor mij werd het op het fietsje van winery naar winery in Maipu. Bij elke winery kun je wijn proeven en bij sommigen krijg je uitleg over het proces of het bedrijf zelf. Bij de Trapiche winery was onze tour super uitgebreid met video voorlichting, een gids die een uur lang uitlegde over wijn maken vanaf 1600 tot nu, met allerlei oude apparatuur e.d. Vervolgens vond ze ons zo aardig dat onze proeverij 2,5 uur mocht duren ipv de voorgeschreven 1 en dronk ze zelf gezellig mee. Heel chill.

Vanaf Mendoza is het makkelijk de grens naar Chili over te gaan. Dit is een belachelijk mooie rit met een bergachtige omgeving die om het half uur van kleur verandert. Je begint met gras en dus groen, over naar rood gesteente en komt onder andere zwarte bergen, bruine bergen en besneeuwde witte tegen. Geen boekje nodig in deze bus dus. Wel een nogal annoying grensovergang die super omslachtig is en lang duurt, maar dat is dan weer een goede gelegenheid om vrienden te maken die toevallig in hetzelfde hostel gaan verblijven.

CHILI
Valparaíso
Met Lucy en Sebastián reisde ik naar het havenstadje Valparaíso, street art central! Overal in dit stadje heb je fantastische muurschilderingen, van 2 bij 2 tot soms wel 20 bij 5, de één uiteraard nog mooier dan de ander. We zijn een dag of 3 gebleven en hebben vooral rondgelopen om te genieten van de kunst.

Santiago
Vanaf Valparaíso terug inlands naar Santiago, waar we via een eerdere reisbuddy van Lucy in het meest luxe hostel ooit terecht kwamen, met een ontbijt waar gasten in een sterrenhotel jaloers op mogen zijn. In Santiago was het tijd voor wat marktjes, van groot tot klein en lokaal tot toeristisch. Zo konden we mooi even wat groenten fixen zodat we eindelijk wat gezonds binnen kregen. Het eten bestaat in Zuid Amerika, hoe lekker het vaak ook is, niet echt uit veel veggies: rijst met aardappel en een stuk vlees of vis is the way to go.
Met het groepje mensen dat we ondertussen verzameld hadden vonden we in ons hostel nog 2 Zuid Afrikanen, Jacques en David, met wie we een bekende berg in Santiago beklommen om van een prachtig uitzicht te genieten: de stad met een wolk smog erboven waar besneeuwde bergtoppen uit tevoorschijn kwamen. Dit klinkt waarschijnlijk heerlijk sarcastisch vanwege de smog en het is natuurlijk verschrikkelijk dat het smog is in plaats van schone lucht en mooie witte wolkjes, maar het was oprecht wel heel erg mooi op een soort wrede manier.
In Santiago verder vrij veel geleerd over Salvador Allende en het regime van Pinochet. Onder andere een museum over de schending van de mensenrechten tijdens de heersing van Pinochet en de controverse rondom zijn leiderschap (45% van de Chilenen wilden de dictator aanhouden en het is het enige dictatorschap ooit waarin de economie van het land goed draaide) bezocht. Ook in de walking tour (die ze overigens in vrijwel elke stad hebben) kwam het uitgebreid aan bod.

San Pedro de Atacama
SP ligt helemaal boven in Chili, in de Atacama woestijn. Veel zand en lekker droog dus, een handdoek na het douchen is niet nodig en ze hebben überhaupt liever dat je niet doucht aangezien water uiteraard super schaars is. SP is de perfecte basis voor een tripje naar Valle de la Luna: een nabije vallei met een landschap dat overeenkomt met dat op de maan. Zonsondergangetje daar: geen rommel!

BOLIVIA
Salar de Uyuni
Wauw!! Wauw wauw wauw! De grensovergang van Chili naar Bolivia gaat zowat iedereen over in een 4WD aan het begin van de trip naar de zoutvlaktes van Bolivia. 3 dagen in de jeep door de meest prachtige landschappen met 2 Zweden en 3 Chilenas. De Chilenen waren 2 vriendinnen van rond de 30 die de moeder van een van de twee meenamen op haar eerste grote reis. En fantastisch dat Moeder Lucie het vond hoor! Overal werden 30.000 foto´s van gemaakt en geen centimeter werd onontdekt gelaten.
Ook op deze trip verandert de omgeving om de paar uur van groen tot woestijn tot weet ik veel wat nog meer. Op de eerste dag bezochten we natural hotsprings, geijsers en verschillende lagunes, elk met een andere kleur water (blank, blauw, groen, rood), waarvan de rode het vetste was. Bij de rode lagoon heb je namelijk een populatie flamingo´s waar je u tegen zegt: een paar duizend! Allemaal prachtig roze door de algen die ze uit de rode lagoon eten. Verder beklommen we nog wat duinen in de Salvador Dali woestijn. Schijnbaar heeft Dali vanuit een droom een woestijn geschilderd die precies overeenkomt met de vorm van de bergen e.d. in deze woestijn. Een laatste hoogtepuntje was de simplicity waarmee een lege band bij een van de jeeps die we tegenkwamen opgelost werd: fietspompje tevoorschijn toveren en pompen maar.
Dag 2 bestond uit veel rotsen en rotsformaties (is dat een woord?) en een fantastische lunch op een veld met een stuk of 40 wilde alpaca´s. SO FLUFFY!!!!! Thuis had Tinussie haar bacheloruitreiking dus ondanks dat de dag fantastisch was, was er toch wel een klein meh momentje omdat ik ook graag bij het lieve zusje geweest was.
De laatste dag van de Uyuni trip was de salar zelf. YES! Opstaan om half 5 zodat we om 5 konden vertrekken om de zonsopgang op de zoutvlaktes te kunnen zien. Aangezien het een vlakte van meer dan 10.000 vierkante kilometer heeft (10 miljard ton zout whaddup) zonder ook maar 1 gebouw of wat dan ook (oké dan, 1 eiland, isla del pescado, met meeeega grote cactussen; pricklyyy!), werpt de opkomende zon hele coole, meterslange schaduwen over de vlakte. Verder is de structuur heel vet omdat het opdrogende zout allemaal pentagonnen en hexagonnen vormt. Echt één van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb. Als je het niet kent, zo´n beetje m´n levensmotto: google is je beste vriend

La Paz
In de ticketoffice in Uyuni stad, wachtend op de bus naar La Paz kwam ik twee meisjes tegen die ik heel kort gezien had in Puerto Iguazu. Omdat ik toen een heel tijdje achter de computer zat om m'n verzekeringsshizzle te regelen dacht Charlotte dat ik in het hostel werkte waarop ze me allerlei vragen begon te stellen. Toevallig wist ik het antwoord op zo ongeveer alles wat ze vroeg dus bleef ze doorgaan totdat ze kwam met ´so, do you have any beds left for tonight?´ en ik zei dat ze dat beter even kon vragen aan de man daar in de keuken die hier werkt. Oeps haha. Maar goed dat was nu een mooie aanleiding voor een gesprek en zij en Nicola hadden een hostel geboekt om halloween te vieren. Of ik zin had om mee daarheen te gaan. Maar natuurlijk. Zo kwam ik terecht in het leipste hostel allertijden om daar een paar dagen op Jeroen a.k.a. Opa Pen te wachten.
Voor degenen die het niet weten, Pen is een vriend van me van m´n studie en hij doet een vergelijkbare reis als ik, alleen dan in tegengestelde richting. Zodoende hadden we van te voren afgesproken ergens halverwege te meeten. In de paar dagen dat Jeroen er nog niet was raakte ik bevriend met het barpersoneel, waarvan 1 jongen me praktisch smeekte of ik er alsjeblieft ook wilde komen werken. Mijn excuus om het niet te doen was dat ik met de vriend van me die over een paar dagen in LP aan zou komen door Bolivia zou gaan reizen en dat ik dus niet hier kon blijven. Totdat opa Pen aankwam en zei ´hee als jij daar zin in hebt, dan doe je dat toch lekker, ik moet toch Uyuni nog doen en jij hebt dat al gedaan, dus dan meeten we daarna weer!´ Pen wilde wel zelf eerst ook nog een paar dagen in LP doorbrengen, waarin hij helaas heel ziek werd en met een parasiet werd opgenomen in het ziekenhuis (mooi ziekenhuisje hoor, en opa is volledig hersteld binnen een paar dagen). Hierdoor werden zijn Uyuni-plannen wat vertraagd, bleef ik wat langer werken en zag ik wat meer van La Paz: de vlooienmarkt en et megacenter werden voor een aantal dagen de favoriete plek van al het personeel. In het megacenter kun je voor een paar centen lasergamen en dat soort gekkigheid en heb je de meest zieke bioscoop met 180 graden ´reclining´ (hebben wij hier een woord voor?), superbrede en comfortabele ligstoelen, etc. Super cultureel, not. I know. Maar goed, dat mag ook wel even voor een weekje. Wel hele goede vrienden geworden met de jongens met wie ik werkte, waarover later meer.

Potosí
Typisch mijnstadje, wat zuidelijker in Bolivia gelegen (in de buurt van de salar), waar ik Pen weer zag na zijn Uyuni tripje. We boekten een mijn tourtje waar we lekker ons hoofd konden stoten en dynamiet af mochten steken. Oh yeaaaah. DIE KNAL!!! Echt niet oké hoe hard, je hele lichaam trilt ervan op het moment dat de dynamiet afgaat. Weer iets heel leips en tofs van het lijstje :). Ik zal niet te vaak en te hard zeggen dat het heel cool was in de mijnen, want eigenlijk is het een vrij trieste bedoening, het is alleen cool om dynamiet af te mogen steken, maar de mijn zelf is verschrikkelijk. De condities voor de mijnwerkers zijn, zoals algemeen bekend, bijzonder slecht en er werken veel kansarme kinderen, soms al vanaf hun 12e jaar. We hebben ook een documentaire (the devil´s miner) over 2 van deze kinderen (12 en 14) gekeken die de moeite waard is om te kijken als je een betere indruk wil krijgen.

Sucre
In tegenstelling tot Potosí is Sucre prachtig. Het is Spaans koloniaal en als je er rondloopt waan je je af en toe aan de Spaanse kust. Het is een plaats waar veel mensen Spaanse les nemen omdat het cheap is maar waar ik in plaats daarvan ziek in bed lag. NOOOOO! Ik was er zo blij mee en zelfs bijna trots op dat ik in 5 maanden Azië geen dag ziek geweest ben. Mehhh, South America whyyyy are you doing this to me ;). Pen had het door toen ik eigenlijk niet wilde eten en, toen we toch aten, geen hap door m´n keel kreeg. Wie me een beetje kent weet dat eten m´n grootste hobby is dus dat is een vrij slecht teken. Goed, ik zal me niet aanstellen, een dag of 2 later was ik weer helemaal de oude en konden we gezellig naar het Dino-park. In Sucre zijn namelijk voetstappen van dinosaurussen gevonden en daar is een heel park met informatie en schaalmodellen omheen gebouwd. Best leukie alleen excruciatingly hoooot en dat is niet zo leuk als je een kater hebt... toch Pen? ;). Toen we later ergens een pubquiz met als één van de thema´s dinosaurussen hadden wensten we wel dat we hier iets beter opgelet hadden, al was de quiz toch slecht en wilden we niet eens meer winnen :P. Even los van die kleine detour ook nog even een eervolle vermelding voor onze gids die zo veel van dino´s hield dat hij er zelf graag eentje had willen zijn. Toen Juan of Orlando (honestly, het moet een van die twee geweest zijn) aan het einde vroeg of we nog vragen hadden was dat dan ook m´n enige vraag: Juan/Orlando, als je een dino zou kunnen zijn, welke zou je dan zijn? Anticlimax: ik ben z´n antwoord vergeten, die naam was echt te moeilijk man. Ik denk triceratops. Of iets met -pod op het einde. (ik zei toch dat deze blog extra lang zou worden).

Copacabana
Nope, niet in Rio. Op de grens met Peru ligt een stadje met deze naam, op een prachtige lokatie aan (bijna in) het Titicacameer. Leuk om een dagje rond te lopen en een letterlijk hoogtepuntje was het kamertje waar Pen en ik in sliepen: helemaal boven in een torentje met een prachtig uitzicht. We kwamen in Copacabana een paar van de jongens met wie ik in La Paz werkte tegen en kwamen erachter dat zij, net als wij, de volgende avond naar Cusco zouden gaan. Na een reünie dinertje (we zaten aan het meer dus sushiiiii, jeej!) besloten we daar hetzelfde hostel op te zoeken.

Isla del Sol
Dagtripje met de boot vanaf Copacabana en genoeg reden om te genieten: prachtig uitzicht op en vanaf bergen. Er loopt een pad over het eiland van noord naar zuid wat in een uur of 3 te lopen moet zijn. Pen en ik besloten bad-ass te zijn en van het pad te gaan (ha-ha). Hierdoor liepen we een aantal bergen op en af midden tussen de veldjes met aardappels, quinoa etc. en de daarbij behorende oogstende Boliviaanse boeren en boerinnen. Toen het etenstijd was zochten we een plekje op aan de rand van het meer dat we vanuit de verte gespot hadden aan de hand van de rode daken op 3 huisjes: hier moest vast eten te vinden zijn. Jahoor, voor 1,5 euro om precies te zijn. Wat we daar gratis bijkregen was 2 schreeuwende, boze cholita´s. Cholita´s in klederdracht (wederom: google) zijn over het algemeen fantastisch, alleen al door hoe ze eruit zien. Deze twee waren heksen. Ze probeerden ons entreekaartjes voor iets randoms te laten kopen en zeiden dat we dit nodig zouden hebben om de berg over te mogen en we sowieso een controlepost tegen zouden komen. Wij dachten dat ze ons probeerden op te lichten en zeiden dat we het anders bij de controlepost wel zouden kopen. De vrouwtjes waren het hier niet mee eens en achtervolgden ons rennend door de velden, heerlijk tafereel :p. Klein detail: het bleek later bij de grenspost dat we wel tickets nodig hadden, maar het was geen eeeenkel probleem om die daar te kopen. We baalden wel een beetje want we hadden nog maar een paar Boliviano´s over en omdat we ´s avonds Bolivia zouden verlaten wilden we niet opnieuw pinnen en oja, we moesten ´s avonds ook nog eten. Toen we 10 minuten na het kopen van de tickets weer een mannetje tegenkwamen dat ons weer een ander ticket probeerde aan te smeren waren de woorden die ik sprak en Pen me helaas nooit meer gaat laten vergeten zodoende: ja maar... dan hebben we geen geld meer om vanavond te eten. In Pennings zijn versie van dit verhaal wat ik bij deze even recht wil zetten was het mannetje een stokoud Boliviaantje dat vel over been een paar centen probeerde te verdienen om te kunnen eten, die ik vervolgens zonder blikken of blozen vertelde dat juist wij geen geld voor eten hadden :p. Niet waar, niet waar, maar het kan natuurlijk alsnog niet. Sorry lief meneertje!!! Niet zo handig van me, ik zal het niet meer doen!

PERU
Cusco
Weer een prachtig stadje dat een beetje Spaans oogt ENNNN de perfecte basis voor een trip naar Machu Picchu. Pen en ik boekten met Asger, Frenchie en John (m´n ´collega´s´; ¨hard work but hardly working¨) de Salkantay trek van 5 dagen. In deze trek loop je hemelsbreed geloof ik zo´n 65 km, maar berg´je´ op en bergje af is het zo´n 100. Lekker voor de kuitjes! En fantastisch dat het was. We hadden een super leuke groep met onder andere Haley, Julie en Francesca, met wie we ook na de trek nog een tijdje optrokken. Ik weet niet of het zo interessant is om elke dag te gaan beschrijven want het waren elke dag bergen die we opgingen, waarvan de hoogste 4.650 meter hoog was. Een figuurlijk hoogtepuntje was het zip-linen door de prachtige beboste omgeving en over een rivier op dag 4. Gewoon recht, met 2 personen tegelijk, op z´n kop, supermanstyle, supervet!!! Onze gids Juan (van deze Juan weet ik wel nog zeker dat hij Juan heette) voegde verder aardig wat toe aan onze trip met zijn informatie, intense vrolijkheid en fantastische Spanglish. ¨And also guys, now we are going to say goodbye to our horsemens (1 persoon),¨ maar dat is er zo eentje waar je bij had moeten zijn om het grappig te vinden geloof ik.
Terug in Cusco nog een paar dagen van het stadje genoten en verder weer een dag ziek in bed, continu overgevend deze keer. Really. Maar gelukkig ook nu maar een dagje. Als afsluiter van de trek hadden we nog een fantastisch familiediner met onze Machu Picchu family. Dit was de beste hostelmaaltijd die we ooit gehad hadden, John is namelijk chef in Australië dus kan aaaaaardig goed koken. Omnomnom.

Huacachina
Asger en onze MP buddies lieten we achter in Cusco en met z´n vieren gingen Pen, Frenchie, John en ik een dagje naar Huacachina om te sandboarden in de woestijn. Je wordt eerst met een sandbuggy rollercoaster style de zandduinen ingereden en mag vervolgens met je houten plankje snowboardstyle of liggend op je buik van de duinen naar beneden sjezen.

Lima
In Lima hebben we veel gelopen, van de prachtige oude wijk Barranco naar het hypermoderne en Westerse Miraflores. Ook de oude wijk bezocht maar dan met het busje. Met de bus is dat namelijk al een uur, laat staan lopend. Lima is verder geloof ik ceviche (rauwe vis in een soort limoen-met-rauwe-vis-in-de-blender-saus) capital van Peru. Ik weet dat ik het nu barbaars en ontzettend lekker heb laten klinken maar dit is dus echt fantastisch lekker. Prima reden voor een cooking class dus, waarbij we onze eigen ceviche leerden maken.
Verder was Lima fantastisch omdat we naar een feestje waar Dixon draaide gingen. Thuis is dat al vet, in Peru nog veel vetter. Het publiek bestond namelijk alleen maar uit stinkend rijke Peruanen en wij. We waren nog steeds met z´n vieren en hadden Fiona en Marco (aka Fifi en Coco) die Pen en ik in Copacabana hadden leren kennen in het hostel gestrikt om mee te gaan. Op het drukste punt waren er denk ik 250 man en over het algemeen waren het er eerder 150. De backstage area was pal naast het podium, alleen van het publiek gescheiden door een hekje. Perfecte gelegenheid voor Pen en mij om even tof te gaan doen toen we the man himself daar zagen staan. Aardig praatje met hem gemaakt waarin hij ons de openingsdatum van de nieuwe Trouw verraadde (¨oops I probably shouldn´t have told you guys that¨) en Pen de beste man schaamteloos onze 2e favoriete DJ noemde. Hij vond het geloof ik allemaal wel mooi en was compleet onder de indruk dat we een 20uur durende nachtbus hadden gepakt om hem te kunnen zien draaien. Toen we de rest van de avond ook nog met Gloria, de labelmanager konden dansen en praten en ze al wist wie wij waren omdat ze dat van Dixon had gehoord, had het tof doen z´n hoogtepunt wel bereikt en hadden wij een topverhaaltje om aan jullie te kunnen vertellen. Joejoeeee.
Onze vriend ging overigens ´recht´ door het publiek naar huis toe. Kon amper nog lopen omdat hij ieeeets te veel van de Pisco Sours had genoten, maar DJ´en kon ie nog steeds als de beste en Gloria kwam gelukkig to the rescue.

Arequipa
De laatste avond in Lima gingen we rustig op het busstation van Lima aan, maar het Peruaanse verkeer gooide wat roet in het eten. We kwamen net op tijd bij het station aan en konden gelukkig nog een bus krijgen. Enige consequentie hiervan was dat 1 van de 2 precious afscheidscadeautjes die we van Coco gekregen hadden in de taxi achterbleven: kindersurprise ei. Noooo! Maar die ander smaakte goed hoor. Just so you know ;).
In Arequipa was het onder andere weer eens tijd voor een city tourtje. Weer een mooi stadje, al kon het mijns inziens niet tegen bijv. Sucre op.
Pen zou bijn naar huis vliegen en ik had de afgelopen dagen meerdere nieuwsberichten van thuis gehad die allemaal niet echt leuk waren en had het gevoel dat ik my little home away from home nodig had, waarop ik besloot om voor een weekje terug te gaan naar La Paz. Het was toch dichtbij. In LP was dat weekend ook de 8 year anniversary party van het hostel waar ik gewerkt had dus dat even more of a reason to go. Ik stuurde Billy, de barmanager een berichtje waarop ik als antwoord kreeg dat ik terug MOEST komen, dus ik ging!
De grensovergang was geen feestje maar ik maakte een local buddy (jeej Spaanse les!) die me wist te helpen met alle omslachtigheid :).
Fantastisch eten in Arequipa: pre-inca style alpaca. Zoooo dat was me een partijtje lekker!

BOLIVIA 2.0
La Paz 2.0
Een nieuwe crew maar meteen weer een family. De staffroom was vol maar 2 chicks shareden zodat ik ook gezellig in de staffroom kon. Weer een paar dagen werken met gekke mensen. Gekke crew, gekke staff van de andere vestigingen die voor de verjaardag overkwamen en gekke gasten. Hielp we goed als afleiding toen ik op dag 2 het bericht kreeg dat m´n lieve omaatje overleden was. Het was heel moeilijk om dat vanaf zo ver mee te maken. Niet het gebruikelijke afscheid, maar gelukkig heb ik op mijn eigen manier afscheid kunnen nemen. Ik was blij om terug in LP te zijn met een aantal mensen die ik langer kende en een nieuwe crew die zo snel alweer voelde als een tweede familie. Veel knuffels en lieve berichten van thuis hielpen gelukkig, maar het deed wel pijn om me te realiseren dat ik oma nooit meer zou horen praten of zou zien, zelfs niet in de kist :(.

PERU 2.0
Cusco 2.0
Toen ik besloten had dat het genoeg geweest was in het prachtige La Paz (ik snap oprecht niet waarom backpackers die stad niet mooi vinden), wilde ik m'n trip oppikken door naar het noorden van Peru te gaan, waar ik anders vanuit Arequipa heen gegaan was. Vanuit LP zou het alleen meer dan 40 uur met de bus zijn dus ik besloot een tussenstopje te maken in Cusco.
Reunion met Haley, Mary en Asger! :D. Het was überhaupt al fantastisch om deze mensen weer te zien en nog meer toen tante Ineke me foto´s stuurde van o.a. de avondwake en begrafenis van oma. Ik wilde ze zelf heel graag zien dus was heel blij dat ze die naar me op wilde sturen, zodat het toch voelde alsof ik wat dichterbij was maar ik was ook heel blij dat dat precies op dit moment was, dat die lieve mensen die ik in Cusco kende daar op dat moment waren :). Dat is eigenlijk nog het meest fantastische aan reizen. Je ziet geweldige dingen en dat is prachtig. Maar wat een reis maakt zijn toch de bijzondere mensen die je tegenkomt. Die je vertrouwen met al hun verhalen, ook al ken je ze soms nog maar een paar uur. En mijn reis is nu al gemaakt!
Food hoogtepuntje: cavia! YES! Best prima te eten en om er maar lekker even een cliché in te gooien: beetje zoals kip. hihi.

Huaraz
Zelfs vanuit Cusco was het nog 30 uur met de bus (jippiieee) dus in Huaraz was het bijslaaptijd. Ik wilde heel graag de Santa Cruz trek door de Cordillera Blanca doen dus had deze geboekt alleen werd deze gecanceld wegens te kleine groepen en slechte weersomstandigheden. Balen maar het is niet anders. Ik kon wel een dagtripje doen naar een lagune waarvoor je ook een flink bergje op mocht, dus die dan maar gedaan. Leverde absoluut weer prachtige plaatjes een een mooie dag op.
Huaraz zelf is vrij troosteloos dus van hier ben ik maar snel doorgegaan.

Huanchaco
Door naar Huanchaco, waar ik nu zit en waar ik koeienhart van de barbecue gegeten heb, best wel lekker ook. Mijn plan was om hier kerst te gaan vieren. Aan de kust, voetjes in het strand, typisch ´hoi ik ga backpacken en ben voor het eerst in mijn leven niet thuis met kerst dus ik zit met m´n kont in het zand.´ Het enige dingetje is dat het hier ook vrij dood is. Geluuuukkig was ik in Huaraz Georgie tegengekomen, een meisje dat ik ken uit Arequipa, die daar aan me vroeg in welk hostel ik in Huanchaco zou verblijven. Zij was naar hetzelfde hostel gekomen en wist me te vertellen dat er nog plaats was in Mancora, de kustplaats die ik voor oud op nieuw in gedachten had. Nu ga ik daar vanavond samen met haar heen en krijgen jullie lekker alsnog die ´hoi ik ga backpacken en ben voor het eerst in mijn leven niet thuis met kerst dus ik zit met m´n kont in het zand´-foto´s van me. SOZ NOT SOZ!

Mijn vingers doen pijn omdat ik letterlijk al 2,5 uur aan het typen ben (het gaat allemaal niet zo hard op zo´n cracktoetsenbord die je bijna doormidden moet rammen om er een letter uit te krijgen), maar dat geeft niet. Ik hoop dat jullie een beetje kunnen genieten van mijn verhaal en vertel uiteraard met alle liefde meer als ik weer thuis ben. Ik mis jullie, fantastische mensen die jullie zijn!

Heel veel liefs en ik beloof nu sneller een blog te typen!
xxxxxxxxx