Viva Colombia

COLOMBIA

Wat een land! Paradijselijke omgeving, altijd lachende mensen ondanks alle ellende die ze meegemaakt hebben en KUST met hangmatten. Jaaaa!

Pasto
M’n wassituatie werd opgelost doordat Meg & Nick, dezelfde cuties die ik geloof ik al 5x genoemd heb, de dag nadat ik naar Pasto gereisd was dezelfde rit ondernomen vanuit Quito en zodoende aaaaaal mijn nietmeerstinkendejunglekleren en de rest van m’n heerlijk schone was voor me mee konden nemen. De dag dat zij reisden bezocht ik een lagune en een eilandje en daarna peerden we ‘m snel weer uit het kleine stadje dat minder wegheeft van I-love-Colombia-en-alles-hier-is-awesome en meer van goh-het-ligt-praktisch-op-de-grens-en-is-bijna-vanzelfsprekend-troosteloos.

Popayan
Popayan doet al meer denken aan het Colombia waar ik nu al zoveel van hou en tegelijkertijd ook aan Cusco, m´n favoriete stad in Peru: overal witte, lage gebouwen, van het centrum tot het busstation. Popayan.. de plaats waar we na maanden van instant coffee bij het ontbijt een koffiemolen met bonen in ons hostel hadden. Heaveeeeen!
Het stadje is niet groot, met een centrum waar je in een half uurtje doorheen bent, maar het was prima om een dagje doorheen te wandelen en het vloeibare Colombiaanse zwarte goud te genieten.

Salento
Dat we al blij waren met 1 dag goede koffie in ons hostel mag aangeven hoe gelukkig we waren in Salento. Hét dorpje om heen te gaan in Colombia’s Zona Cafetera, de koffieregio. Omringd door prachtige bergen begroeid met koffieplanten en bananenbomen (om de koffieplanten van schaduw te voorzien), is dit de perfecte plaats om meer over koffie te leren én waarschijnlijk de meest verse koffie uit je hele leven te proeven. Daarnaast de perfecte plek om even bij te komen van alle bussen en busdagen. We hadden namelijk alledrie 3 van de afgelopen 4 dagen in de bus doorgebracht.

Over bussen gesproken... In de bus van Popayan naar Salento was ik een beetje ziek geworden en de enige enigszins comfortabele houding was raar genoeg half liggend met m’n benen op de stoel voor me. Die gelukkig leeg was, dus vooruit dan maar. Toen we voor het laatste uurtje even over moesten stappen op een ander busje, zat ik helemaal achterin de bus (aan de raamkant, in case ik moest overgeven) met Nick en Megan op de rij voor me. Naast me kwamen 3 Colombianen zitten en aangezien de bus zo’n bank achterin had paste dat prima. Opeens rook ik een supersterke, zure geur, waarop ik meteen naar die mannen keek. Zat er dus eentje rustig een berg drugs op z´n hand te scheppen en op te snuiven. Welcome to Colombia :p. Pap, mam, maak je alsjeblieft niet nog meer zorgen dan jullie al doen, ik doe voorzichtig en het was een eenmalig iets wat ik zag, niets aan t handje. Wilde jullie het verhaal niet onthouden :p.
Na ons chilldagje (met Goodfellas!) was het tijd voor Valle de Cocora, een hike van een paar uurtjes in een vallei. Overal koetjes (jeej voor mij!) en tientallen meters hoge palmbomen. Nick probeerde een foto van Meg naast de palmbomen te maken waarop hij de comment ´Nick, ik sta niet eens op deze foto´ kreeg. Stond ze dus wel maar ze was zo inimini naast die bomen dat ze amper te zien was.
De koffietour zelf was cool. We kregen uitleg over het hele proces op de koffieplantage van Don Eduardo (overigens helaas geen local gesteund met geld voor de tour maar gewoon een Engelsman die naar Colombia verhuisd is, wisten wij van te voren ook niet). De beste man was gelukkig ontzettend goed in praten en grapjes maken over z’n dochter en z’n honden. Oh, en in koffie maken. Of naja, z’n personeel dan. De koffie die we kregen werd letterlijk voor onze neus van begin tot eind klaargemaakt. Oké met een kleeeeiiiin beetje valsspelen dan. Als de boon uit de vrucht gehaald wordt, moet ie namelijk een aantal keren in water gewassen worden om de suiker die eromheen zit er af te spoelen. Als je de suiker niet kwijtraakt wordt de koffie te bitter; het water waarmee de bonen gewassen worden, wordt na het wassen vaak gebruikt om alcohol van te maken en het was besssst wel jammie: de likeur smaakte een beetje naar baileys en leek er ook op – ok, en er was een wijn maar die was ranzig :p. Na het wassen moet de boon gedroogd worden dus we begonnen niet met net geplukte bonen maar met gewassen en daarna gedroogde bonen, hence het eerder genoemde valsspelen. De vliezen van de gedroogde bonen werden verwijderd en de bonen werden geroosterd (perfecte temperatuur van de pan en opeens lopen ze allemaal te poppen alsof ze popcorn zijn). Hoe langer je roostert, hoe donkerder en hoe bitterder de koffie wordt en hoe minder cafeine erin zit. Om de perfect roast te vinden rooster je een deel licht, een deel middel en een deel donker. Vervolgens kies je de beste en herhaal je het proces met kortere tijdsspannes rondom het midden van de beste roast. Na het roosteren werd er een molen tevoorschijn getoverd (net als wat moeders thuis ondertussen voor mij gedaan heeft, waarvoor dank!) en werden de bonen gemalen. Bij het opgieten leek het meer alsof we brownie kregen dan koffie: er kwam echt belachelijk veel bruin schuim boven het vergiet uit en wat blijkt... hoe meer bubbels [bubbles, bubbles, my bubbles; Finding Nemo reference yeaaa], hoe verser de koffie! Vandaar..

Medellín
Colombia, wát een land; Medellín, wát een stad! Gigantisch, zoveel nare geschiedenis, prachtige gebouwen, heerlijke burrito’s and a fuckload to do! Beginnend meeeeet... Paragliden! Waarom de beroemde cable cars nemen als je in een van de cheapste paraglide plaatsen ter wereld bent met dat uitzicht :). Ok, ok, en de cable cars ook, maar dan gewoon een paar dagen later. Een van de begeleiders was pas 17 maar geen zorgen, hij doet al aan paragliden sinds z´n achtste (!!!!!).
Medellín heeft een fantastische walking tour van 4 uur waarbij je een heleboel geschiedenis te horen krijgt en langs veel bekende plaatsen in het oude centrum gaat. Feitje: in 2010 kwamen er zo´n 50.000 toeristen naar Colombia, in 2014 waren dat er 4 miljoen. En hier zijn de Colombianen over het algemeen heel erg blij mee, jeej voor progress!! Verder is een nog een tour gespecialiseerd in Escobar en z’n criminele buddies die belachelijk goed was. De gids Paola vertelde zoveel indrukwekkende verhalen dat we oprecht met tranen in onze ogen (ok en maybe 2 op m´n wangen) zaten te luisteren. Wat een ellende dit land meegemaakt heeft en hoe blij iedereen alsnog is... wauw. Alles hier uittypen is nogal veel en gelukkig is google de beste vriend van degenen die het gevoel hebben er niet genoeg over te weten. En hoe vet Narcos ook is om te kijken, telt niet :p.
Wat minder narigheid en meer happy times: er vonden veel reünietjes plaats in Medellín: weer een tijdje met Francine doorgebracht, zat in hetzelfde hostel als Willy, de Zweed die ik ken van Mancora, Montanita en Banos, de koffie gedaan met Julie, die ik ken van m´n Machu Picchu trek en Lima, en een biertje met Kees, met wie ik een paar jaar geleden een weekje doorgebracht heb in Spanje op een business course (ik ga natuurlijk geen reclame maken voor de concurrent).

Guatapé
Ook al is het maar een klein, twee uur durend ritje vanuit Medellín, in de tijd van Escobar was het niet denkbaar om hierheen te gaan. Je zou namelijk gegarandeerd niet meer thuis komen. Dus.
10 minuten voor Guatapé ligt la piedra del Peñol. Dit is een belachelijk grote rots die uit het niets recht omhoog de grond uit steekt. Na volgens het toegangsbewijs zo´n 650 traptreden te hebben beklommen tot het platform en nog 100nogwat een torentje was onze beloning een werkelijkwaar fantastisch uitzicht op allemaal kleine begroeide eilandjes.
Guatapé zelf is een onwijs schattig stadje met allemaal gekleurde huisjes die op (of om? Over? Om denk ik... of niet. Aaah help!??) de gehele omtrek van de muur plakkaten met muurschilderingen van o.a. ezels, mannetjes, la piedra en huisjes hebben.
Vanuit Guatapé deden we nog een Escobar tour, deze iets (heel veel) minder politiek correct dan de vorige. We vertrokken ´s ochtends vroeg met een speedboat naar een van de eerder genoemde eilandjes waar een lake house met tennisveld, voetbalveld, discotheek, gastenverblijf etc. gelegen was dat voorheen van Escobar was. Ook hier kregen we uitleg, van een knul die toen hij baby was door Escobar vastgehouden was (wat jullie met deze informatie moeten weet ik niet, wat ik er mee moest ook niet). De reden hiervoor was dat zijn vader de #1 security guy van dit terrein was, Escobar was er nogal vaak en zodoende was dat een big deal. Het hele gebeuren is nu ook van zijn familie. Tot zover allemaal politiek correct. Totdat de paintballgeweren tevoorschijn kwamen en we elkaar met balletjes verf te lijf gingen...

Barranquilla
De stad waar Shakira vandaan komt en heel Colombia carnaval viert. Oh... en wij ook! In Barranquilla vindt het tweede grootste carnaval ter wereld plaats en ja als je dan toch in het land bent... It’d be rude not to! Ik had alleen natuurlijk geen accommodatie geboekt want ja... Slapen is overrated??? Gelukkig hadden Meg en Nick wel zin om de prijs van hun accommodatie door 3 te delen ipv door 2, waardoor we 3 nachten gezellig met z’n drieeen in een twijfelaar lagen. Thank god for the aircon! (Sorry moeder natuur!).
De parades overdag waren PRACHTIG! Met mensen van jong (baby’s in wandelwagens en van die draagzakken op je lichaam – wat is Nederlands?) tot oud, dik en dun, louter in bikini of helemaal in traditionele klederdracht. Ik zeg het nogmaals: PRACHTIG! Zes uur zwetend in een tentje onder een afdakje midden tussen de Colombiaanse families gezeten. Zij leken het overigens prachtig te vinden dat we er waren want bij elke celebrity die langs kwam kregen we tekst en uitleg en we werden absoluut niet overgeslagen met de schuimkanonnen, in tegendeel. Een deel van de reden dat ze het zo mooi vonden dat we er waren is dat er verrassend genoeg erg weinig gringo’s te vinden waren, ondanks dat het dus het 2e carnaval ter wereld is. En men is, zoals ik eerder al duidelijk probeerde te maken, vooral erg blij dat het zo veel beter met Colombia gaat dat toeristen hier durven te komen [side note van de gids van de Escobar tour, in haar woorden: Colombia is still fucking corrupt]. Ook de straatfeesten bij nacht waren geen rommel; het schuim werd rustig vervangen door maizena en bloem, en wij waren uiteraard de lul :).

Cartagena
Schijnbaar de mooiste stad aan de Colombiaanse kust, als je je schattige gele gebouwen met witte balkonnetjes met roze bloemetjes indenkt, kun je je waarschijnlijk wel voorstellen waarom. Ook Cartagena was vol van wat reünietjes, wederom met wat mensen uit Mancora en Montanita. Morgen vertrek ik naar Santa Marta en omgeving en over 3 weken heb ik m’n eerste dagje op Nederlandse bodem er al weer op zitten.. WOW!

Tot snel allemaal! Veel liefs!